ผมเชื่อว่า ไทยแลนด์แดนสยามของเรา ยังไม่กระเตื้อง เรื่องความเปลี่ยนแปลงของประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนหรือ AEC ที่เรารู้จักกัน คือรู้ว่ามันคือการรวมชาติอาเชียนทั้งหมด 10 ประเทศเข้าด้วยกัน โดยมีกฎเกณฑ์กติกาที่ร่างร่วมกันขึ้นมาใหม่เช่นเรื่อง การไม่ต้องทำวีซ่าเวลาเดินทางในเขตอาเซียน การย้ายแรงงานอย่างเสรี การค้าการลงทุนจากต่างประเทศที่จะ มาลงทุนหรือเราจะต้องไปลงทุนที่ประเทศอื่น จะต้องมีกฎเกณฑ์ กติกาที่เปลี่ยนไป และที่สำคัญเรื่องของกฎหมายระหว่างประเทศ เช่น ถ้าคนมาเลเซียที่มาทำงานที่เมืองไทย แล้วกระทำความผิด แต่เขาไม่อยากขึ้นศาลไทย เพราะไม่มีความเชื่อมั่นในกระบวนการ ยุติธรรม รัฐบาลจะจัดการปัญหานี้อย่างไร..อย่าลืมนะครับว่า เมื่อเวลานั้นมาถึงประเทศไทยจะเกิดการโกลาหลอลหม่าน.. ทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม การเมือง และวัฒนธรรม ถ้าหากไม่มี การเตรียมพร้อมที่ดี ที่จริงก็มีหน่วยงานบางหน่วยงานของภาค เอกชนเริ่มอบรมพนักงานเตรียมรับความเปลี่ยนแปลง
หัวใจสำคัญคือเรื่อง "ภาษา" ที่จะต้องใช้สื่อสารกัน
และเมื่อก่อนนี้หลายสิบปี ผมยังเข้าใจอยู่ว่า คนที่เรียน จบปริญญาเอก ประเภทมี ดร.นำหน้า เมื่อจบมาแล้วภาษาอังกฤษจะต้องเชี่ยวชาญ แต่ผมต้องหยุดความคิดนี้ไว้ เพราะมาถึงยุค ดร.จบปริญญาเอกที่แทบจะเดินชนกันตาย ยังไม่กระดิกหูเรื่องภาษา..ผมคิดถึงการใช้ภาษาอังกฤษกับการศึกษา ปริญญาโทด้วยซ้ำว่า คนจบโทภาษาอังกฤษอย่างน้อยต้องสื่อสาร ได้ แต่ปรากฏว่า คนจบปริญญาโททุกวันนี้ เท่ากับคนจบปริญญา ตรียุคก่อน คือภาษาอังกฤษไม่กระดิก แต่พวกเขาเรียนโท เพราะ เหตุผลเดียวคือ นำวุฒิการศึกษาไปปรับขึ้นเงินเดือน เพราะปริญญาตรียุคนี้ เงินเดือนไม่พอใช้แล้ว แม้จะได้ 15,000 บาท ตามนโยบายรัฐบาลก็เหอะ แต่อย่าลืมว่า เมื่อเงินเดือนขึ้น ภาระค่าครองชีพก็ขึ้นตามไปด้วย
การศึกษาของเรา ระดับอุดมศึกษา จึงเป็นการเรียนเพื่อ เพิ่มเงินเดือน
ไปถาม บรรดา ส.ส.ผู้ทรงเกือกทั้งหลายในสภาดูเถอะครับ ไอ้ที่มี ดร.นำหน้าทั้งหลายนั่นแหละ คือผมก็สงสัยว่า เขา จบมาได้ยังไง หรือว่าหลักสูตรปริญญาเอก ดร.ไม่ต้องเก่งภาษา แต่ขอให้ทำธีซิสผ่านก็พอแล้ว
นี่มันแสดงถึง การศึกษาที่ถอยหลังอย่างน่าตกใจนะครับ
ปัญหาที่จะตามมาในการรวมประชาคมเศรษฐกิจอาเชียน สองเรื่องที่จะมีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตคือ ภาษา ตามมาด้วยเทคโนโลยี บริษัทต่างชาติที่จะเข้ามาลงทุน แน่นอนว่า พนักงานของเขาต้องใช้ภาษาอังกฤษ ถ้าเขาต้องการคนไทย เขาก็ต้องไว้ใจเรื่องภาษา และในการทำงานเขาต้องใช้เทคโนโลยี ที่ทันสมัย แล้วเรามีบุคลากรที่เชี่ยวชาญเทคโนโลยีที่รองรับงาน ของบริษัทต่างชาติขนาดไหน..แน่นอน คนที่เตรียมตัวและเก่ง กาจย่อมชนะคนที่ไม่เก่ง นายจ้างต้องเลือกคนที่เก่ง แล้วคนที่ไม่เก่งล่ะ จะโละคนเหล่านี้ไปไว้ที่ไหน..รัฐบาลเตรียมพร้อมจะรับมือปัญหานี้อย่างไร..
น่าหดหู่ เมื่อผมลองไปสำรวจความคิดเห็นผู้คนทั้งจากระดับล่างคนขายไข่ปิ้ง คนขายลูกชิ้นทอด ว่ารู้จัก AEC มั้ย คำตอบคือส่ายหน้า..ที่น่าเศร้าคือ เขาคิดว่า เป็นชื่อน้ำยาขัดห้องน้ำ!!!
นิสัยคนไทยมักเป็นอย่างนี้ ถ้าเรื่องไม่ถึงตัวเอง จะไม่เตรียมตัว รอให้ไฟลนก้นจึงจะกุลีกุจอ...ซึ่งบางอย่างก็สายเสีย แล้ว..และโดยเฉพาะโลกยุคนี้ คือโลกที่ทุกประเทศต้องการประชาธิปไตย ถ้าหากเรายังยึดติดอยู่กับความเป็นไทย และการ ทำงานที่บริษัทต่างชาติต่างให้ความสำคัญกับสิทธิมนุษยชน สิ่งแวดล้อม
ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ไทยแลนด์สอบตกทั้งสามเรื่อง
จะเข้าสู่โลกไร้พรมแดนระหว่างอาเซียน แถมเจ้าของบ้านเขาก็วางตัวให้เป็นพี่เบิ้มในย่านนี้
แต่พอมองไปยังการเมือง...เพิ่งจะสังหารกันไปในใจกลางเมืองเรื่องยังวุ่นมาจนถึงวันนี้
ไม่อยากนึกภาพความอลหม่านของสังคมไทย..เมื่อเวลานั้นเดินทางมาถึง!!!