สะพานแขวนขนาดเล็กเชื่อมหมู่บ้าน ข้ามแม่น้ำป่าสักที่อำเภอท่าเรือ อยุธยา มีให้ผู้คนและรถจักรยานยนต์สัญจรโดยเฉพาะเท่านั้น หลังจากสร้างมานาน 30 ปี แต่มันก็ขาดสะบั้นลงมาทับคนเจ็บ และตายหมู่ พร้อมสูญเสียทรัพย์สินจนได้

หรือว่าเมื่อปี 2525 วิศกรรมการสร้างสะพานแขวนยุคนั้น คนไทยเก่งก่อสร้างสะพานที่มีคุณภาพใช้งานได้แค่ไม่เกิน 30 ปี สะพานก็จะหมดอายุ เข้าสู่ห้วงอันตรายที่ผู้คนสัญจรพึงเสี่ยงตายกันเอาเอง...ก็ไม่น่าจะใช่

ไม่งั้นสะพานแขวนทั่วประเทศ ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ ที่มีอายุตั้งแต่ 30 ปีขึ้นไป มิต้องติดป้าย "ระวังสะพานขาด" กันหมดหรอกรึ

แต่สะพานแห่งนี้เพิ่ง "ซ่อมใหญ่" ด้วยงบประมาณถึง 8 ล้านบาท เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ผ่านมาไม่เกิน 3 เดือนนี่เอง และหลังซ่อมเสร็จ สะพานก็ทรุด มีการแจ้งเตือนชาวบ้านแล้วว่า อย่าไปใช้เดินจำนวนมากๆ พร้อมประสานเทศบาลให้เร่งมาซ่อมแซม แต่ก็ เกิดเหตุสลดเสียก่อน

รุ่งขึ้น ปรากฏเจ้าหน้าที่ตรวจเงินแผ่นดินรีบเข้าไปตรวจสอบหลักฐานการซ่อมสะพานเมื่อ 3 เดือนก่อนแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เล่นเอาเจ้าหน้าที่เทศบาลเกิดสภาวะ "เหงื่อตกกีบ"

ถ้าจะให้เดาแบบสามัญสำนึก ความจริงสะพานแห่งนี้ถ้าไม่ซ่อม ก็อาจยังไม่พังจนทำให้ชาวบ้านตาย แต่เพราะ "ตั้งเรื่องซ่อม" ก็เลยซ่อมจนสะพานทรุด และด้วยความมักง่ายของคนที่ไม่ค่อยคำนึงถึงคำเตือน...ถึงวัน "ฟางเส้นสุดท้าย" มีตลาดนัด "เปิดท้ายขายของ" ใกล้วัดใกล้สะพาน ก็ถึงเวลา "รวมพลคนช่วยเขย่าสะพาน" นาทีอวสานของโศกนาฏกรรมก็มาถึง

โดยไม่คิดว่า สะพานขาดเพราะใคร?

ถ้าสะพานนี้ถูกซ่อมแซมด้วยวงเงินมากถึง 8 ล้านบาทจริง ไม่หายหกตกหล่นไปไหน วัสดุอุปกรณ์ซ่อมได้มาตรฐาน ย่อมจะยึดโยงให้สะพานเหนียวแน่นมั่นคง ทนถาวรไปอย่างน้อยก็น่าจะซักครึ่งหนึ่งของอายุสะพาน...ที่ไม่ใช่ 3 เดือนพัง

ผมกำลังจะบอกว่า วงจรคอร์รัปชั่น ได้กลายเป็นโรคร้ายแพร่ระบาดเข้าสู่ทุกอณูขององค์กรทั้งใหญ่และเล็กไปแล้ว ใช่หรือไม่

โดยเฉพาะด้านการคมนาคม ยุคนี้ที่เราไม่ได้ยิน ก็กลับได้ข่าวโจรกล้าบุกเข้าไปปล้นเงินในบ้านอดีตปลัดกระทรวงคมนาคม แล้วดันมีเงินงอกเกินกว่าที่อดีตปลัดระบุว่า เป็นเงินสินสอดนับสิบล้าน มันก็เป็นอะไรที่ประจานความไม่ชอบมาพากลของข้าราชการชั้นสูงที่ถูก ป.ป.ช.กล่าวหาว่า "ร่ำรวยผิดปกติ"

ชาวบ้านธรรมดา เขานิยามหนักกว่าหลายเท่านัก

ข้าราชการชั้นรองลงมาที่มีพฤติกรรมไม่ต่างกัน ก็ต้องหลบหัวซุกหัวซุนเอาตัวรอด

แล้วข้าราชการที่ประจำอยู่นอกเมือง ร่วมกับนักการเมืองท้องถิ่นและเจ้าหน้าที่ ท้องถิ่นซึ่งเกี่ยวข้องกับการจัดซื้อจัดจ้างล่ะ จะมีอะไรเป็นหลักประกันได้ว่า ไม่กินสินบนไม่เปรอปรนคอร์รัปชั่น?

ไม่งั้นคงไม่เกิดกรณีสะพานขาดสะบั้นให้เห็นกันง่ายๆอย่างนี้

หลายท่านยังไม่เคยเดินทางไปบนถนนปลอดฝุ่นที่เกิดมาจากยุครัฐบาลอภิสิทธิ์ ซึ่งกำกับดูแลโดยพรรคภูมิใจไทย ท่านลองไปวิ่งรถในวันนี้ดูก็ได้ว่า มันยังเหลือสภาพดีๆ ให้เราสัมผัสบ้างหรือไม่

หรือว่ากลายเป็นถนนผิวพระจันทร์หนักยิ่งกว่าเดิม เป็นรอยรถสิบล้อกดตะกุยเป็นร่องลึกหมดสภาพถนน เป็นทางเกวียนไปเสียแล้ว

เนื่องเพราะถนนปลอดฝุ่นมันแค่โรยด้วยหินกรวด และฉาบยางมะตอยบางเจี๊ยบ (นอกตำราสเปกถนน) แล้วเอาทรายโรยอำพรางไว้ (ตรวจรับงานจุดไหนก็ไม่มีวันผ่าน) หาได้ทนทานใช้ได้นานเกินรอบฤดูฝนไม่...เดี๋ยวนี้ยังพบเห็นป้ายประจาน ว่าเป็น "ถนนปลอดฝุ่น" ...ที่พังไปพอๆ กับถนนระหว่างหมู่บ้านซึ่งสร้างด้วยงบประมาณของ อบต.และเทศบาลแทบทุกตำบล

กำลังจะบอกว่า ถ้าท่านอยาก "พิสูจน์ความจริง" ลองสละเวลาเดินทางออกจากถนนสายใหญ่ไปวิ่งตามถนนที่เชื่อมต่อระหว่างตำบลซักสายดูให้เต็ม 2 ตา

แล้วท่านจะตะลึงกับ "มหกรรมกินสะพาน รับประทานถนน" ทั่วแผ่นดินไทยอย่างแสบกระดองใจ!