อะไร อะไร ก็การเมือง : พญาไม้

บางท่านที่คิดว่า....ปรองดองกันแล้วจะเกิดความสมานฉันท์..แต่ละฝ่ายจะกลับมารักกันและจรรโลงประเทศและสังคมให้เจริญเติบโตก้าวหน้า

น่าจะฝันเพ้อและวาดหวังมากเกินไป

เพราะตราบเท่าที่..อำนาจยังเป็นสุดปรารถนาของ..บุคคลชั้นนำในสังคมไทย..และเป็นการก้าวเข้ามาสู่โภคทรัพย์ของผู้ถืออาวุธรุ่นแล้วรุ่นเล่า..

การแย่งชิงก็ยังจะดำเนินต่อไป..เฉกเช่นที่เป็นมาแล้ว..ตลอดอายุประวัติศาสตร์ของชาติ..

อำนาจใหม่จะหลั่งไหลเข้าแทนที่อำนาจเก่า...ชนะเป็นพระเอาแพ้เป็นผู้ร้าย..ความดีความเลวไม่ใช่เครื่องชี้วัด..แต่มันชี้ชัดกันที่ฝ่ายชนะกับฝ่ายแพ้..

ผู้ยิ่งใหญ่ในกองทัพ..แย่งอำนาจมาจาก..อำนาจเก่าโบร่ำโบราณ.. ครอบครองอำนาจต่อเนื่องยาวนาน...พวกเขากลับมาต่อสู้ซึ่งกันและกันเพื่อแย่งชิงอำนาจที่ได้มา

บางครั้งบางคนในพวกเขากลับไปสมานฉันท์กับอำนาจก่อนเก่า..เพื่อให้ได้ชัยชนะ..

บางครั้งอำนาจก่อนเก่า..ใช้พวกเขาเพื่อเสริมสร้างพลังอำนาจ

ตราบจนคำว่าประชาธิปไตย...ที่พวกเขาชอบแอบอ้าง..กลับกลายขึ้นมาเป็นเรื่องจริง...และสะสมพลังสร้างอำนาจเผชิญหน้าขึ้นมาท้าทายอำนาจ ในมือของผู้ถืออาวุธ

สงครามแย่งอำนาจจึงเพิ่มความซับซ้อนยิ่งขึ้น กว้างขวางกว่าเก่า.. กรุงเทพฯ ไม่ใช่ประเทศไทยอีกต่อไป..การเมืองไม่ใช่เรื่องของคนกลุ่มเดียว

อำนาจเริ่มกระจัดกระจายออกไป..ปุถุชนคนธรรมดาเข้ามาสู่เกมชิงอำนาจง่ายขึ้นและมากขึ้นทุกวัน.. และยิ่งเมื่ออำนาจคือธุรกิจ..

การต่อสู้เพื่อมีอำนาจกับการต่อสู้เพื่อรักษามันไว้..จึงรุนแรงขึ้น..ในท้องถิ่นผู้แสวงหาอำนาจต่างบาดเจ็บล้มตายกันมากขึ้นในแทบจะทุกพื้นที่

ในท่ามกลางการต่อสู้เช่นนี้....กติกา...จึงสำคัญที่สุด...หากกติกาไม่เป็นธรรม..สงครามก็ยังไม่เลิกรา..ในท่ามกลางการต่อสู้แบบนี้...ไม่มีวันที่การปรองดองจะเกิดขึ้นมาได้