การตายของคุณเอกยุทธ อัญชันบุตร นักธุรกิจที่โลดโผนทั้งเชิงบวก-เชิงวิบาก และมีอดีตเป็นแกนหนึ่งที่ทำแชร์ลูกโซ่จนย่อยยับกับชาวบ้านมาครั้งหนึ่ง ย่อมไม่ใช่ ผลบุญดีที่สั่งสมมาถึงวันนี้แน่

เมื่อผสมผสานกับพฤติกรรมปกติแล้ว ทั้งเบื้องตื้นและเบื้องลึกคุณเอกยุทธ จึงเห็นแต่ "คลังขยะพิษ" รอบตัวไปหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งสิ่งแวดล้อมและคนใกล้ชิด ที่คุณเอกยุทธกลับมองเป็นประโยชน์แก่ตน

จนถึงวันขยะพิษซึ่งแนบชิดตัวมากที่สุด ออกฤทธิ์ทำลายตัวคุณเอกยุทธ เสียเอง

ที่เหลือจึงเป็นเรื่องการคาดเดา และเอาความตายของคุณเอกยุทธไปเป็น "เหยื่อการเมือง" ทั้งนั้น

เพื่อจะทำลายศรัทธาฝ่ายรัฐบาลที่คุณเอกยุทธดันเป็นคู่กรณีสำคัญ แต่ดูจะ "เข้าทางเสื้อเหลือง" ที่กำลังใช้ "สื่อเอียงเหลือง" ช่วยละเลงสีว่าฝ่ายรัฐบาลนั่นแหละ "วางแผนฆ่า"

แต่พรรคประชาธิปัตย์จะ "ฮุบศพเอกยุทธ" ไปเป็นเครื่องมือทางการเมืองด้วยหรือไม่ ผมคิดว่าไม่ว่าใครเก่งวาทกรรมอย่างสมาชิกพรรคนี้ต้องคิดให้หนักว่า "จะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ" หรือไม่

โดยเฉพาะกับเกลือที่มีอดีตเป็นหนอนมาตั้งแต่ต้น!

ความจริงวันนี้ พรรคประชาธิปัตย์แทบไม่ต้อง "แบกศพเอกยุทธ" ไปประท้วง รัฐบาลให้เสียรังวัด หรืออาจถูกขาเชียร์ที่มีใจเป็นกลางหมั่นไส้เอาเปล่าๆ ในเมื่อประเด็นที่พรรคประชาธิปัตย์ "ขึงพืดรัฐบาล" เวลานี้เกี่ยวกับตัวเลขจำนำข้าว ก็ทำให้รัฐบาลเซถลาขาพลิกเจ็บปวดไปไม่น้อย

ทำเอาคนที่ตายแน่ๆ แม้ไม่ตายวันนี้ แต่เขาก็จะตายทั้งเป็นไปทุกวัน และกำลังจะตายทางการเมืองคือ คุณบุญทรง เตริยาภิรมย์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์

ที่ไม่เพียงใช้ "ปากณัฐวุฒิ" ก็ยังทานไม่ไหว จำต้องข้ามห้วยไป "ยืมปาก วราเทพ" ช่วยอีกต่างหาก

คุณบุญทรงไม่เคยมีประวัติในเรื่องการอภิปรายเถียงโต้โล้คารมประลองฝีปากกับฝ่ายรัฐบาลในห้วงที่ตนเองเป็นฝ่ายค้าน หรือแสดงคารมคมคายชี้แจงแถลงผลงานในห้วงที่ตนเองเป็นรัฐมนตรีอย่างประทับใจประชาชนมาก่อน...คอการเมืองได้สัมผัสบุคลิกลีลาคุณบุญทรงก็ตอนโผล่มาเป็นรัฐมนตรีแล้ว ทั้งที่คุณบุญทรงก็ผ่านการเป็น ส.ส.มาถึง 4 สมัย แต่เป็น 4 สมัยที่ไม่ได้เพาะบ่มประสบการณ์ ทางการพูดการเจรจาให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ในสายตาประชาชน

มาถึงวันนี้ การฝึกปรือวิทยายุทธ์ต่อหน้า "เจ๊แดง" หรือกับพรรคพวกที่ใกล้ตัว มันก็ได้แค่การ "ยกหูชูหาง" จากบรรดาสิ่งแวดล้อมรอบตัว แม้ไม่มีพิษ แต่ก็ไร้ฤทธิ์ที่จะไปออกโรงช่วย "เจ้านาย" ได้

มองในมุมที่ไม่พัฒนา คุณบุญทรงจึงเหมือนกำลังทำลายตัวเองทางอ้อม เพราะอาสาไปรับงานใหญ่เกินตัว แต่ฝีมือไม่ถึงขั้น "ปราบเซียน" หรือแก้ปัญหากลไกการพาณิชย์ระดับชาติได้

อย่าคิดว่าตำแหน่งรัฐมนตรีเป็นตำแหน่งที่หอมหวนน่าไขว่คว้า น่าแก่งแย่งแบบเอาเป็นเอาตาย ถึงขั้นบางครั้งก็กลายเป็นตำแหน่งที่ทำให้ "เสียมิตร ผิดใจพวกเดียวกัน" อย่างไม่ควรเป็น

แถมเป็นตำแหน่งที่มีสิทธิ์ทำให้ "รัฐมนตรีฆ่าตัวตาย" ได้ไม่แพ้กัน

ประวัติศาสตร์การเมืองไทยที่รัฐมนตรีฆ่าตัวตาย ต้องยกให้พรรคประชาธิปัตย์ อีกตามเคย เพราะคุณดำรง ลัทธพิพัฒน์ อดีตรัฐมนตรีกระทรวงวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและการพลังงาน ในขณะนั้นเคยใช้อาวุธปืนยิงตัวตาย เมื่อเดือนกรกฎาคม 2528 ขณะกำลังนั่งรถไปเข้าประชุม ครม.ที่ทำเนียบ ซึ่งหาสาเหตุไม่ได้ นอกจากความเครียดสะสม

ผมไม่ได้แช่งคุณบุญทรง แต่ผมมองในเชิงการบริหารกับเทคนิคชั้นสูงในการ แก้ปัญหาของคนระดับเสนาบดีว่า ไม่ใช่สักแต่เป็น ส.ส.หลายสมัยแล้วจะได้เป็นรัฐมนตรีกันทุกคน แต่ต้องมั่นใจในคุณสมบัติส่วนตัวด้วยว่า มีฝีมือจริงหรือไม่

โดยเฉพาะกับกระทรวงที่ท้าทายอย่างกระทรวงเศรษฐกิจทั้งหลาย

เพราะใครๆ ทั้งแผ่นดินก็ต้องเชื่อมั่นในภารกิจใหญ่กับคนที่มาทำหน้าที่สำคัญให้รู้สึกโล่งอกโล่งใจว่า มองปัญหาปร๊าดเดียวก็พบทางแก้ที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน

แต่กับนักการเมืองที่หวังเป็นรัฐมนตรีท่าเดียว โดยไม่ "พกสมอง และปากที่ฉะฉาน" มาด้วย ผมก็ได้แต่กลุ้มใจจริงๆ

เมื่อตั้งเกณฑ์รัฐมนตรีต้องมีฝีมือแล้ว ก็เลยพาลสะเปะสะปะไปดูรัฐมนตรี ที่โลกลืมอีกหลายท่าน

ไม่รู้ว่าท่านอาสามาช่วยแก้ปัญหาให้ประชาชน หรือว่าตั้งใจจะมายืนปากเหวเป็น "รัฐมนตรีฆ่าตัวตาย" โดยไม่รู้ตัวอีกคนหรือไม่?