ในตอนที่แล้ว ได้พูดถึง พระสมเด็จวัดระฆัง พิมพ์ใหญ่ "พิมพ์ A" หรือ "กลุ่มพิมพ์ A" ไปแล้ว และได้นำพระ "กลุ่มพิมพ์ A" แม่พิมพ์หนึ่งซึ่งเป็นพิมพ์ที่มีหน้าอกใหญ่ ไหล่อูมเต็มอิ่ม มาให้ชมกันไปแล้ว คราวนี้ก็จะเป็นการนำพระสมเด็จวัดระฆัง พิมพ์ใหญ่ที่อยู่ใน "กลุ่มพิมพ์ A" อีกองค์หนึ่งมาให้ชม แต่จะเป็นพระคนละแม่พิมพ์กับพระองค์ที่แล้ว องค์นี้จะดูสง่าผ่าเผย ได้ส่วนสัด เนื้อตรงไหล่จะไม่นูนเต็มอิ่มเหมือนกับพระของแม่พิมพ์ที่แล้ว ทำให้แลดูโปร่งตา มีความสง่าผ่าเผยมากขึ้น มีความสวยงามแบบลงตัว ไม่แพ้กัน
พระองค์นี้ เป็นพระจากแม่พิมพ์เดียวกันกับพระสมเด็จวัดระฆัง พิมพ์ใหญ่ พิมพ์ A องค์แชมป์ ที่เป็นพระในตำนาน เห็นรูปลงในหนังสือพระสมเด็จวัดระฆังแทบทุกเล่ม แต่ที่แตกต่างกันก็คือ พระสมเด็จวัดระฆัง พิมพ์ใหญ่องค์นี้ เป็นพระที่ยังไม่ได้ล้างคราบกรุ และคราบรักออก ทำให้พิจารณาได้ง่าย ว่าเป็นพระเก่าและเคยบรรจุกรุอยู่ ไม่ใช่พระที่ทำเทียมเลียนแบบขึ้นมาแน่ พิจารณาด้านหน้า ของพระจะเห็นว่าพระที่สร้างจากแม่พิมพ์นี้ ตรงหน้าอกด้านซ้ายขององค์พระ จะมีเส้นเป็นแนวเล็กๆคล้ายเส้นสังฆาฏิพาดลงไปเป็นเส้นขอบ ของอกด้านซ้าย ลำตัวและแขนซ้ายจะเอียงไปทางด้านขวาเล็กน้อย ซึ่งเป็นข้อแตกต่างกับพระสมเด็จ วัดระฆังองค์ที่แล้ว ทั้งๆที่เป็นพระพิมพ์ A เช่นเดียวกัน
ด้านหลังของพระสมเด็จวัดระฆังองค์นี้ จะเป็นแบบหลังเรียบสีออกน้ำตาลแดง มีรอยปูไต่เป็นร่องใหญ่ๆ ตรงขอบข้างทั้งสองด้าน รอยที่เรียกกันว่า รอยปูไต่นี้ บางท่านวิเคราะห์ว่า เกิดจากการใช้ตอกตัดเส้นกรอบพระ ทำให้เนื้อมวลสารของ พระที่ยังไม่แข็งตัว ลู่ไปตามทิศทางที่ตอกหรือสิ่งที่นำมาตัดเคลื่อนที่ จึงมีรอยนี้เกิด ขึ้น ข้อสันนิษฐานนี้ ทำให้ผู้คิดทำพระปลอมแปลงเลียนแบบ นำไปปฏิบัติ แต่ก็ทำไม่ได้เหมือน เพราะเป็นข้อสันนิษฐานที่คลาดเคลื่อน สำหรับความเห็นของผู้เขียน แล้ว เชื่อว่ารอยปูไต่ ไม่ได้เกิดจากการใช้ของมีคมตัดกรอบพระเลย แต่จะเป็นเรื่อง ของน้ำหรือน้ำมันที่อยู่ในเนื้อมวลสาร เมื่อถูกเคลือบด้วยยางรักขณะที่ยังมีความ ชื้นอยู่ ของเหลวเหล่านี้ก็จะระเหยไม่ออก เมื่อถูกความร้อนก็จะขยายตัว แล้วดันขึ้นมาข้างบนทำให้เนื้อมวลสารเป็นรอยแตก และสุดท้ายก็ดันทะลุยางรักขึ้น มาได้ด้วยกาลเวลา จึงได้เกิดเป็นรอยปูไต่ รอยสังขยา และรอยต่างๆซึ่งเกิดจากของเหลวที่ดันแหกขึ้นมาทั้งสิ้น ท่านจะสังเกตได้ว่า รอยปูไต่นี้ จะเหมือนรอยที่เกิดบนถนนลาดยาง ซึ่งเป็นหลักการเดียวกันกับการลงรักบนมวลสารของพระสมเด็จวัดระฆังนั่นเอง
พระองค์นี้ได้ลงรักสีแดงไว้ ยังไม่ได้ล้างออกทั้งคราบรัก และคราบกรุสีน้ำตาล กดพิมพ์ได้ชัดลึก ติดพิมพ์ในทุกรายละเอียด จะว่าไปแล้วพระที่บรรจุกรุอยู่นับว่าเป็นหลักฐานใหม่ และเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ด้วย เราจะได้ทราบเรื่องที่เรายังไม่รู้ หรือเข้าใจกันผิดๆ เพราะมีข้อมูลหลักฐานไม่เพียงพอ ทำให้การวิเคราะห์ วิจารณ์ ที่แล้วมา เกิดข้อผิดพลาดกันได้ ยกตัวอย่างเช่น หลายท่านคิดว่าพระสมเด็จวัดระฆัง เดิมจะต้องเป็นพระที่มีรายละเอียดของใบหน้า คือมีคิ้ว มีจมูก มีปาก มีตา แต่เป็นเพราะกดพิมพ์ไม่ติด หรือผ่านการใช้จนสึกหมด จึงไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้า ตัวอย่างเช่นนี้ พระที่บรรจุกรุอยู่ ไม่เคยผ่านการใช้มาก่อนจะช่วยได้ เพราะ เราจะเห็นได้เลยว่า พระที่ยังคงสภาพเดิมๆนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ มีหู มีตา มีปาก มีจมูกหรือไม่ เรามีหลักฐานที่ยังไม่ได้ถูกทำลาย ซึ่งนับเป็น "ข้อมูลขั้นปฐมภูมิ" ที่เราท่านจะได้นำมาวิเคราะห์ตามวุฒิ ตามปัญญาของแต่ละคนได้ต่อไป
อดุลย์ ฉายอรุณ : 08-1813-1701