สะบัดร้อนสะบัดหนาว : ณรงค์ ปานนอก

ไม่รู้สินะ...สำหรับเรื่องนิรโทษกรรม ต่อให้มองในแง่เลวร้ายสุดๆ ผมก็ยังเห็นว่ามันเป็น "คุณ" มากกว่าโทษอยู่ดี

ยิ่งหยิบเอา "ยุติธรรม" มาเป็นบรรทัดฐานด้วยแล้ว ผมยิ่งเห็นด้วยอย่างยิ่งกับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ คุณจาตุรนต์ ฉายแสง ว่า "การนิรโทษ เป็นการอำนวยความยุติธรรมให้ผู้ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม"

แม้กับฆาตกรที่ถูกลงทัณฑ์ขั้นรุนแรงในเรือนจำ กฎหมายยังเปิดโอกาสให้เขาได้รับโทษน้อยลง ทำให้ชีวิตเขามีความหวังในการกลับตัวกลับใจเป็นคนดีของสังคม มากกว่าพวกที่อยากทำชั่วซ้ำซากด้วยซ้ำ

ยิ่งกับคนที่มีความเห็นต่างทางการเมือง อันเป็นสิทธิเสรีภาพของมนุษย์ในระบอบประชาธิปไตยด้วยแล้ว นักการเมืองที่ปากพร่ำพูดว่าศรัทธาประชาธิปไตย ยิ่งต้องคิดให้รวดเร็วกว่ามนุษย์ธรรมดาด้วยซ้ำว่า อะไรคือความเป็นไท อะไรคือความเป็นธรรม

แต่แปลกใจที่สุดกลายเป็นพรรคการเมืองเก่าแก่อย่างพรรคประชาธิปัตย์ ที่นำโดยคุณอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ และคุณสุเทพ เทือกสุบรรณ ต่างเป็นแกน "ตั้งธง" โดยไม่ยอมรับฟังไม่ยอมยืดหยุ่นต่อประเด็นนิรโทษกรรมแม้แต่น้อย... ด้วยเงื่อนไขที่วางไว้อย่างเหนียวแน่น

อีกนั่นแหละ หากย้อนไปดูทิศทางการเมืองในอดีต หากพรรคใดที่อยู่ตรงข้ามกับพรรคประชาธิปัตย์ ถ้าพรรคนั้นไม่ยอมศิโรราบ หรือไม่เป็นพันธมิตรด้วย ก็จะต้องถูกพรรคเก่าแก่นี้คัดค้านสุดเหวี่ยงทุกเรื่อง

ยกเว้นบางเรื่องบางห้วงที่คุณอภิสิทธิ์กล้า "กอดเอวเนวิน"โชว์ให้สาธารณะเห็นอย่างกระอักกระอ่วนใจใครจนแทบ "คลื่นไส้" ตั้งแต่นั้นมา การบริหารกระทรวงใหญ่อย่างคมนาคมก็ถูกปู้ยี่ปู้ยำฝืนความรู้สึกของคนประชาธิปัตย์แบบ "งูแพ้เชือกกล้วย" อย่างไม่น่าจะเป็นไปได้...โดยเฉพาะแผนปิดสนามบินดอนเมืองให้ทิ้งร้าง แล้วไปใช้สนามบินสุวรรณภูมิแห่งเดียวด้วยข้ออ้างสารพัดอย่างทุเรศ

มาถึงวันนี้ สนามบินดอนเมืองถูกรื้อฟื้นจากรัฐบาลยิ่งลักษณ์ให้ใช้ควบคู่ไปกับสนามบินสุวรรณภูมิกลับสร้างความคึกคักด้านการคมนาคมทางอากาศ นอกจาก ช่วยระบายความแออัดคับคั่งของสุวรรณภูมิแล้ว ยังเพิ่มผู้โดยสาร เพิ่มสายการบิน เพิ่มศักยภาพทางเศรษฐกิจกระจายไปรอบสนามบิน

ไม่เห็นมีอะไรชั่วร้าย มีเหตุเสียหายเหมือนที่พรรคภูมิใจไทยภายใต้การการันตีของรัฐบาลประชาธิปัตย์เลยแม้แต่น้อย

กับพฤติกรรมฉุดกระชากประธานสภา ลากพาเก้าอี้ประธานสภาออกจากบัลลังก์ หรือขว้างแฟ้มปลิวว่อนในที่ประชุมสภาของสมาชิกพรรคประชาธิปัตย์ แล้วอ้างว่าทำในเชิงสัญลักษณ์...ต่อให้ผู้มีจิตใจเป็นธรรมและยึดจรรยามารยาทพิจารณาอย่างไร ก็บันทึกไม่ได้ว่า "เป็นความดี" ที่พึงกระทำ

ทำให้เห็นว่า บางทีและหลายครั้งที่พรรคประชาธิปัตย์มองว่าเป็นเรื่องถูกต้องดีงาม มันจึงน่าสงสัยว่า บรรทัดฐานที่ผู้คนพึงคล้อยตาม ควรจะต้องเชื่อต้องหลงใหลไปตามความคิดของประชาธิปัตย์หรือไม่

เมื่อผสมรวมกับ "ภาวะผู้นำ" ในยุคคุณอภิสิทธิ์ครั้งกุมอำนาจรัฐ และเกิดความตายของผู้คนเกือยร้อยชีวิต บาดเจ็บอีกกว่า 2,000 คน ไม่ว่าคุณอภิสิทธิ์ หรือคุณสุเทพจะไม่ลั่นไกปืนด้วยตัวเอง แต่พยายามแสดง "ความไม่รับผิดชอบ" ของคนเป็นผู้นำมาจนบัดเดี๋ยวนี้ มันควรเป็นแบบอย่างของนักประชาธิปไตยหรือไม่

ใช่เดี๋ยวนี้ ขึ้นเวทีปราศรัยนอกจากพูดเก่ง พลิกแพลงเก่งกว่าเดิมแล้ว ยังมี "แอ็กชั่น" พูดแล้วถอยจากไมค์ลอยหน้าลอยตา รอให้คนฟังเฮกรี๊ดด้วยความสะใจอีกต่างหาก...ดูจะเป็นลีลา "ลิเกอ้อนแม่ยก" เพื่อกุมหัวใจ "แฟนคลับ" มากกว่าสาระทางการเมืองมากเกินไปหรือเปล่า

เอาเถอะ สำหรับพรรคเก่าอย่างประชาธิปัตย์และพรรคใหญ่อย่างเพื่อไทย ต่างก็มีกลยุทธ์ปลุกระดมมวลชนด้วยลีลาของแต่ละฝ่ายต่างกันไป ใครจะเชื่อหรือไม่ ย่อมเป็นวิจารณญาณของแต่ละคน

ยามนี้กระแสผู้คนอาจเห็นว่า "เป็นทีของประชาธิปัตย์" เพราะได้ใช้กลยุทธ์ขยันตั้งเวทีปราศรัย ใช้ลีลาคารมให้ชุมนุมชนคล้อยตามได้ระดับหนึ่งแล้ว ก็คงเดินหน้าต่อไปตามความถนัด ตามความเชี่ยวในเชิงหลบกติกามารยาท ออกมา "ลุยนอกสภา" โดย "ไม่เข้าข่ายยุบพรรค" ได้ ก็ทำกันไป

เป็นเรื่องที่พรรคการเมืองและคนบางกลุ่มจะระดมผู้คนให้หลั่งไหลออกมาแสดงพลังอย่างเนืองแน่นตามระบอบประชาธิปไตยได้มากน้อยแค่ไหน

ถ้าจุดพลังมวลชนให้เชื่อเป็นแสนเป็นล้านคน เราก็อาจเรียกได้ว่าเป็น "ไทยสปริง"

ถ้าจุดไฟไม่ติด ปลุกมวลชนให้เป็นกระแสเชี่ยวกรากไม่ได้ เราก็คงเห็นเกมการเมืองบางกลุ่มบางพรรคที่มอดจางไปตามยุคสมัย

แต่ "ฟืนขอนใหญ่" ที่เป็นเชื้อไฟใน "เตาการเมือง" คือ ทหารในกองทัพ กลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า จะไม่เข้าไปยุ่มย่าม "จ่อไฟปฏิวัติ" อีก เพราะอดีตที่ผ่านมาก็สร้างความเสื่อมเสียและเจ็บปวดให้กองทัพมากพอแล้ว

เมื่อ "ฟืนห่างไฟ" ไม่อยากเป็นเชื้อที่จุดติดทีไร ก็กลิ่นไหม้เหม็นคลุ้ง ไม่ ได้เป็นกองไฟที่สร้างความอบอุ่นให้คนในสังคมประชาธิปไตย...ไฟประชาธิปไตย ก็จะให้ความร้อนที่พอดีพองามตามระบอบที่แท้จริง