สะบัดร้อนสะบัดหนาว : by ณรงค์ ปานนอก

เมื่อพรรคเก่าแก่อย่างประชาธิปัตย์ ริจะ "ปลุกม็อบข้างถนน" ให้ลือลั่นไปทั้งแผ่นดิน ภายใต้การนำของ "อภิสิทธิ์-เทพเทือก" และภายใต้การหนุนเนื่องของ จอมหลักการ "เชื่อมั่นในระบบรัฐสภา" ท่านชวน หลีกภัย แต่แล้วม็อบประชาธิปัตย์ก็แผ่วพ่ายปัญญาและอาวุธสุดร้ายทางปากตัวเองอย่างเหลือเชื่อ

คนดังในอดีตถึงปัจจุบันของพรรคนี้ยังเอาชนะไม่ได้ แม้กระทั่งเทียบกับพลังม็อบที่เหนียวกว่าของมวลชนคนเสื้อแดง

นี่จึงเป็นบริบทการเมืองที่ประหลาดยิ่งอีกหน้าประวัติศาสตร์หนึ่งของการเมืองไทย

แต่หากสังเกตแบบไม่เข้าข้าง และมองด้วยใจเป็นกลางจริงๆ แล้ว น่าจะสรุป ได้มุมหนึ่งว่า คนไทยรุ่นปัจจุบันน่าจะเบื่อหน่ายกับการเมืองยุค "อนุรักษนิยม" และกำลังจะเดินหน้าร่วมสมัยไปกับเป้าหมายการพัฒนาประเทศแบบโลกาภิวัตน์ที่เร็วกว่าวิธีที่ล้าสมัย

อันหมายถึง การปฏิเสธความเชี่ยวกรากด้านวาทกรรมคารมคมยิ่งกว่ามีดโกน ที่อาจดีในแง่ความสะใจ แต่แย่เอามากๆ ในเชิงบริหารบ้านเมือง

และกับวาจาที่ระคายหู ค่อนแคะกระแหนะกระแหน เอาดีใส่ตัวโยนชั่วให้คน อื่น กลับยิ่งย้อนกลับมาทำลายตัวเองมากกว่าจะได้รับความนิยมจากคนรุ่นใหม่

จากนี้ต่อไป จึงอยากให้ผู้สนใจการเมืองได้สังเกตบทบาท "ดีแต่พูด" ของใครก็ตาม แล้วคำพูดเหล่านั้นกลับไปทิ่มแทงตัวคนพูดเสียเอง โดยเฉพาะการตำหนิ คนอื่นไม่รับผิดชอบต่อผลการกระทำ

แล้วยุคที่ตัวเองใหญ่ล่ะ เคยรับผิดชอบหรือไม่? ไม่ว่ากรณีใดๆ

จึงเป็นบทเรียนของพรรคใหญ่อย่างประชาธิปัตย์ "จุดม็อบไม่ติด" แล้ว "ทิ้งม็อบ" อย่างไม่แยแสความรู้สึกของฝูงชนเหมือนคนเสพยาบ้าเข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้ ก็จะคลุ้มคลั่งคิดแค้นย้อนกลับไปยังคนปลุกเสียเอง ซึ่งเป็นอันตรายต่อ "หัวหมู่ทะลวงฟัน" อย่างคุณอภิสิทธิ์และคุณสุเทพ รวมไปถึงผู้เฒ่าอย่างคุณชวนด้วย

จากนี้การเมืองนอกสายตาสาธารณะ จึงย่อมสะสมความเคียดแค้นล้ำลึกยิ่งกว่า "ผีไม่เอา เงาไม่เหยียบ" หนักข้อเป็นทวีคูณ

จะเห็นได้จากวลีที่เอ่ยออกมาเป็นนัยทำนองว่า "ค้านสุดชีวิต" หรือ "ถึงยก 3 เมื่อใด ให้ฟังเสียงนกหวีด" ก็แล้วกัน จึงน่าติดตามอาการของคน "คลั่งยา" มากกว่าอื่นใด

นั่นคือการย้อนกลับไปดูการลาออกจากประธานและตุลาการศาลรัฐธรรมนูญ ของคุณวสันต์ สร้อยพิสุทธิ์ ที่มองยังไงก็หนีไม่พ้นพังเพยที่ว่า "เปลี่ยนม้ากลางศึก" ที่ภาพภายนอกอาจดูเหมือนตั้งใจลาออก แต่อาการภายในใครจะไปคาดเดาได้ว่า...การเมืองอาจพลิกผันเพราะคำตัดสินไม่ว่ากรณีใดก็ได้

อาจมีผลให้รัฐบาลปูล่ม ล้มกลางคัน

ใช่..ผมอาจจินตนาการไปเอง แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาก็พอเห็นเส้นสายการเมืองมุมลึกว่า กติกาและคนคุมกติกาบ้านเมืองใช้ความยุติธรรมจริงๆ ตัดสินปัญหาหรือไม่

ที่พรรคการเมืองไหนกันเล่าถูก "กติกู" ทำให้ถูกยุบพรรคเป็นว่าเล่น ยกเว้นพรรคประชาธิปัตย์!

แล้วก็ขอให้เชื่อได้เลยว่า ถึงจะเล่นเกมจนยุบพรรคเพื่อไทย ให้ตายตามพรรค ไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน หรือพรรคชาติไทยอันเป็นที่รักของคุณบรรหาร หรือ พรรคชาติพัฒนาอันเป็นที่บูชาของคุณสุวัจน์ หรือพรรคอื่นๆ อย่างง่ายดายนั้น มันหาได้ทำให้กลุ่มนักการเมืองฝ่ายตรงข้ามต้องไปก้มกราบสวามิภักดิ์ต่อพรรคประชาธิปัตย์แต่อย่างใดไม่

จะมีก็แต่พวกกระผีกอย่าง "กลุ่มงูเห่า" บางสายพันธุ์เท่านั้น ที่แตกเผ่าไปเสริมความน่าชังในยาม "กอดเอวมาร์ค" อย่างขยะแขยงเสียด้วยซ้ำ จนประสบ "กรรมติดจรวด" เล่นงานให้เห็นจนวันนี้

แผนขั้นต่อไป จึงไม่หนีการใช้กลเม็ดทางกฎหมาย และธรรมนูญที่บัญญัติขึ้นหลังการยึดอำนาจปี 2549 โดยกลุ่มคนที่เป็นแนวร่วมฝ่ายอนุรักษนิยมล้าหลัง ทั้งสิ้น

นิยามสำคัญจึงถูกปั้นอย่างจงใจให้ติดปากว่าเป็น "ระบอบทักษิณ" เพื่อจะยัดเยียดให้คนไทยเกลียดกลัวเกินเหตุ และต้องทำลายให้พ้นไปจากเมืองไทยให้ได้

แต่กับคนมีสมอง มีสติปัญญา มีวิจารณญาณแล้ว ย่อมมีเหตุผลที่กลั่นกรอง ได้ว่า ใครกำลังใส่ข้อมูลว่าเป็นระบอบทักษิณ เมื่อนำไปเปรียบกับระบอบเผด็จการ ที่บางฝ่ายกำลังยั่วยุใช้เป็นเครื่องมือยึดอำนาจ หรือเรากำลังดูระบอบ "มาร์คหมดมุก" เพื่อปลุกระดมฝังหัวให้ผู้คนเชื่อว่า ใครเผาบ้านเผาเมือง ใครฆ่าประชาชน หรือใครกำลังหลงทางกันแน่

ภายใต้ลมปากที่ต้องพูด พูดและพ่นจนสิ้นลมหายใจของคุณอภิสิทธิ์ กับคุณสุเทพ กระนั้นหรือ?

ผมคนหนึ่งที่ไม่เชื่อหมด เพราะได้เห็นพฤติกรรมครั้งทั้ง 2 คนที่ผมเคยนิยม ครองอำนาจมาก่อน

รวมทั้งเห็นเหลี่ยมเล่ห์เพทุบายของนักการเมืองแต่ละคน จนทำให้ดูเหมือน ประเทศไทยกำลังเล่นการเมืองระบอบประชาธิปไตยแบบเลอะเทอะไร้มาตรฐานเสียจนวิกฤติซ้ำซาก

แต่ยังไม่ท้อครับ เราจะดูต่อไปว่า ท้ายสุด มันจะนิ่ง ณ จุดใด หรือจะสกปรกเรื่อยไปไม่จบสิ้น?