สะบัดร้อนสะบัดหนาว : ณรงค์ ปานนอก

"ยางพารา" ไม่ใช่ปัญหาเฉพาะพื้นที่ภาคใต้แต่เพียงภาคเดียวแล้ว แต่ยางได้แพร่ระบาดไปปลูกกันทั่วทุกภาคของไทย แถมในภูมิภาคอื่นๆ ยังมีพื้นที่กว้างขวางกว่าภาคใต้เสียด้วยซ้ำ

สวนยางมันบุกรุกเข้าไปทำลายล้างป่าไม้พืชพันธุ์ต่างๆ ไม่เว้นอุทยานแห่งชาติ แม้กระทั่งเทือกเถาที่ลึกถึงป่าดิบและยอดดอยจนต้นไม้หลายพันชนิดต้องเหี้ยนโกร๋นแทบไม่เหลือความเป็นป่าเขา

นาทีนี้ยุทธการทำลายป่านอกจากหมดเกลี้ยงไปจากภาคอีสานแล้ว มันกำลังบ่อนทำลายระบบนิเวศของป่าภาคเหนืออย่างไม่รู้จักสะกดคำว่า "พอ" นอกจากบุกรุก ทำลายล้าง เผาผลาญ

ด้วยฝีมือมนุษย์ ทั้งฝ่ายที่อ้างว่าเป็นข้าราชการของพระเจ้าอยู่หัว จนถึงชาวบ้าน

กรมอุทยานแห่งชาติ และกรมป่าไม้ ผลิตเจ้าหน้าที่ขึ้นมาดูเหมือนจะมีหลักปรัชญา "แอบฮุบที่ป่า" แบบขยิบตาเสียมากกว่า หวงแหนป่ายิ่งชีวิต

คงไม่ใช่ยางเพียงอย่างเดียว แต่พืชเกษตรแทบทุกชนิด ไม่ว่า ข้าว อ้อย ปาล์ม ข้าวโพด สับปะรด มันสำปะหลัง พริก ฟักแฟง แตงกวา ฯลฯ ล้วนเป็น "ตัวนำร่องรุกป่า" ทั้งสิ้น

ใครที่ขยันไปท่องเที่ยวเชิงนิเวศมักจะพบเห็นป่าเมืองไทยถูกรุกทำลายตำตาทุกพื้นที่ไม่มากก็น้อย นี่เป็นคำตอบหนึ่งว่า ทำไมประเทศไทยจึงถูกภัยพิบัติธรรมชาติทำลายล้างบ้านเรือนทั่วทุกภาคด้วยแนวโน้มที่รุนแรงและโหดร้ายมากขึ้น

ฝนตกหนัก น้ำท่วมแรงไหลพลิกสายน้ำลำคลอง พายุหมุน ซึ่งไม่เคยเกิดใน ไทย อีกไม่นานก็จะเกิดปรากฏการณ์ "ทอร์นาโด" ไม่ต่างกับในอเมริกา หอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าลอยขึ้นฟ้า แล้วฟัดเขวี้ยงเหวี่ยงพสุธาอย่างไม่ปรานีปราศรัย สลับกันไปกับอากาศแล้ง "ร้อนตับแลบ" ทุกปีๆ

สวนยางจากภาคใต้ลามไปปลูกทุกภาค ด้วยแนวคิดของข้าราชการและนักการเมืองบางส่วนใช้อำนาจการเมืองทุกยุคทุกรัฐบาล แล้วตามด้วยชาวบ้านภาคใต้ที่รู้ภูมิปัญญาทำสวนยางขยับขยายพื้นที่จากภาคใต้เข้าไปจับจองยึดพื้นที่ภาคอื่นโดยปราศจากแผนควบคุมปริมาณ

ใครคิดเร็ว ทำเร็ว ก็ยึดพื้นที่ได้เร็ว ว่างั้นเถอะ จากคนละ 10-20 ไร่ บานไปถึงพันไร่ และจากที่ดินมีโฉนด ก็รุกเข้าไปสู่ที่ดิน ภบท.5, ที่ดินปฏิรูป, ใบเสียภาษียอดหญ้า จนถึงป่าไม้และอุทยานแห่งชาติ

และแล้วสุดท้าย ชาวสวนยางทุกภูมิภาคก็เติบใหญ่ก่อตัวกลายเป็นม็อบที่มีพลัง สามารถเรียกร้องความต้องการของตัวเองอย่างไร้ขีดจำกัด ถึงขนาดปิดถนนตัดขาดการคมนาคมเริ่มจากภาคใต้จนเสียหายนับสิบนับร้อยล้านได้

รัฐบาลมีนโยบายจำนำข้าวใช้เงินเป็นแสนล้านบาทได้ ชาวไร่อ้อยไม่พอใจราคาปีก่อน ปีนี้รวมพลต่อรองขอขึ้นราคาอ้อยได้ง่ายแสนง่าย ชาวสวนปาล์ม ชาว ไร่ข้าวโพด ชาวไร่มันสำปะหลัง แม้กระทั่งผลผลิตเงาะ ลำไย ลองกอง ก็จะรวมตัวเป็นพลังต่อรองให้รัฐบาลปวดกบาลเรื่องราคาทุกยุค

ทำไมชาวสวนยางจึงแสดงพลังเพื่อขอเพิ่มราคาให้เห็นดังที่เป็นในภาคใต้บ้างไม่ได้

อย่ามาพูดเลยว่า "มีการเมืองหนุนหลัง" ก็เบื้องหลังล้วนมาจากผลผลักดันทางการเมืองทั้งนั้น

กระทรวงเกษตรฯ ของพรรคคุณบรรหาร ศิลปอาชา คิดว่าจะบริหารกระทรวงอย่างเงียบๆ สบายๆ ตอนนี้ก็รู้แล้วสิว่า รัฐมนตรี ยุคล ลิ้มแหลมทอง หน้าหงิกหน้างอผมยุ่งหยิกอดหลับอดนอนด้วยความเครียด และหนีเอาตัวรอดไม่พ้นเสียแล้ว

ในขณะที่ข้อเท็จจริงในระบบตลาดยาง เมื่อปลูกกันมากทั่วประเทศ ผลผลิต ก็ล้นตลาด เป็นโอกาสเหมาะของผู้ซื้อหลักจากประเทศจีนจะแกล้งไม่ซื้อ โดยอ้าง ว่ามีสต็อกในประเทศเต็มแล้ว ผู้ผลิตที่ไร้แผนการล่วงหน้าอย่างไทยก็ทำอะไร ผู้ซื้อไม่ได้...ลงท้ายก็ "ตีกันเอง"

ยักษ์ใหญ่อย่างจีนคงไม่โง่ซื้อยางที่ราคา 120 บาทต่อก.ก.ตลอดปีตลอด ชาติหรอก แถมไม่โง่ที่จะปล่อยให้ไทยปลูกยางเพิ่มอยู่ประเทศเดียว จีนก็ไปขยายพื้นที่ปลูกยางบนเกาะไหหลำ และขอสัมปทานปลูกยาง แปลงใหญ่ในกัมพูชา เป็นแสนๆ ไร่

ประเทศไทยที่คุยๆ ว่า จะจับมือกับชาติที่ปลูกยางอย่างอินโดนีเซีย และมาเลเซียเพื่อกำหนดราคายางโลก ก็คง คิดช้าŽ กว่าจีนไปหลายก้าวตามเคย

ยางเมืองไทยกลายเป็นยางการเมือง และการตลาดของโลกไปโดยอัตโนมัติ

ผมจึงขอ "ฟันธง" กรณีสร้างกระแสปลูกยาง ณ วันนี้เลยว่า "หมดยุคทองของยางพารา" แล้วครับพี่น้อง...โดยเฉพาะรัฐบาลนี้ที่คิดจะขยายแผนปลูกยางให้ลามเพิ่มขึ้นในภาคอื่นๆ

มีทางเดียวเท่านั้น คือ รีบวางแผนตั้งโรงงานแปรรูปผลิตภัณฑ์ยางใช้ในประเทศและส่งออกผลผลิตจากยางในอีกหลายร้อยรูปแบบได้อีกมากเท่านั้น... ชาว สวนยางจึงจะรอดตัว

ตอนนี้เป็นจังหวะของฝ่ายค้านและรัฐบาล ต่างเล่นเกมการเมืองแก้ปัญหา ให้รอดตัวก็แล้วกัน!