"มนุษย์เกิดมาเพื่อก้าวไปข้างหน้า" เมื่อยังมีลมหายใจ ชีวิตก็ย่อมยังมีความหวัง คนที่มียังมีชีวิตอยู่ก็ต้องมีความรู้สึกนึกคิดด้วยหัวใจแค่เพียงกำปั้น แต่สามารถ สร้างพลังได้อย่างมหาศาลถ้าหากใจเราสู้ และกล้าที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าบนหนทางแห่งชัยชนะอย่างถูกต้องเหมาะสมกลไกแห่งความเป็นมนุษย์จะเริ่มจากการเรียนรู้ ด้วยการกระตุ้นรุกร้าวให้เกิดอารมณ์ เกิดความรู้สึก จนนำไปสู่การสร้างสมประสบการณ์
ความรู้สึกจากการรับรู้ของมนุษย์จะทำให้เกิดความคิดและปฏิกิริยาสนองตอบ อย่างหลากหลายอารมณ์ ส่งผลสู่การแสดงออกให้บุคคลอื่นรับรู้ หรือที่เรียกว่า "พฤติกรรม" และสิ่งที่ควบคุมพฤติกรรมได้ดีที่สุดก็คือ หัวใจ หรือจิตใจ แน่นอนว่าถ้าหากมนุษย์เราทั้งหลาย..(ที่หลายๆ คนเรียกว่าสัตว์ประเสริฐ) ไม่มีหัวใจ ร่างกาย ก็จะไร้ความหวัง ทำให้ยากนักที่จะมีชีวิตอยู่ได้
คนเราต้องดำเนินชีวิตที่เร่งรีบ ชีวิตเต็มไปด้วยการแข่งขันและเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ต้องกระทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อสนองตอบต่อตัณหาและความอยาก ของตนเอง ตามความคาดหวังที่ตนเองอยากได้ ต่างคนต่างความคิดภายใต้กรอบ ของเหตุผลและบนพื้นฐานจิตใจของแต่ละคน ความรู้สึกที่ต้องการกำลังใจต้องอยู่อย่างมีความหวัง เพื่อเป็นพลังในการก้าวเดินไป "ความหวัง" เป็นโอกาสที่ทุกคนต้องการ "ความสิ้นหวัง" เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความท้อถอย หมดความอดทน เป็นความไม่รู้ของจิตใจ ความหวังจะกลายเป็นความจริงได้ก็ต่อเมื่อลงมือทำ หากมัวแต่หวังและฝันโดยไม่ลงมือทำ ความหวังเหล่านั้นก็จะเป็น "ความฝันลมๆ แล้งๆ" ชีวิตบนความหวัง คือพลังที่ทำให้ชีวิตมีจุดหมาย
ความหวังเป็นกำลังใจหรือแรงกระตุ้นให้คนเราสู้ต่อไป สามารถสร้างทัศนคติ ที่ดีต่อสิ่งที่ทำ รัก ชอบ และพึงพอใจกับกิจกรรมที่กำลังดำเนินอยู่ ทั้งที่เราต้องเปิดใจและยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในทุกช่วงเวลาและทุกสถานการณ์ ซึ่งเป็นการเรียนรู้ด้วยความรู้สึกและจิตใจ อย่างตั้งใจใส่ใจ ทำอย่างจริงจังและจริงใจ ทำให้คนเรามีจิตใจที่กล้าแกร่งมากขึ้น พร้อมที่จะศึกษา เรียนรู้ และพัฒนาตนเอง ไปสู่เป้าหมายแห่งความสำเร็จ
หากเจอกับปัญหา อุปสรรค หรือขวากหนาม ก็จะสามารถตั้งสติฝ่าฟันผ่าน พ้นมันไปได้อย่างไม่ยากนัก เว้นแต่จะปล่อยให้ปัญหา อุปสรรคเหล่านั้นเป็นมารบ่อนทำลายจิตใจ หรือเป็นขยะที่อยู่ในใจ คอยสร้างสมสิ่งสกปรกเกาะติดและกระทบต่อความรู้สึกจนทำให้พลังหัวใจของนักสู้คล้อยตามอย่างอ่อนล้าจนกลายเป็นถังขยะอยู่ในหัวใจ
สิ่งที่เป็นขยะซึ่งอยู่ในใจของทุกคนก็จะประกอบด้วย "ความรัก ความโลภ ความโกรธ ความหลง"
"ความรัก" คือ ความรู้สึกชอบ พอใจ หรือโดนใจ แต่ถ้ามีมากเกินไปก็ใช่ว่าจะดี จุดเริ่มต้นของความสำเร็จต้องรู้จักรักตัวเองและคนรอบข้าง
"ความโลภ" คือ ความไม่พอ ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา จิตใจที่หวังแต่ประโยชน์ส่วนตนเป็นหลัก โดยไม่สนใจความถูกต้อง หรือความต้องการของผู้อื่น
"ความโกรธ" คือ ความรู้สึกที่แสดงออกโดยไม่สามารถควบคุมได้ด้วยจิตใต้สำนึก อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบ หรือเป็นการอาฆาตแค้น และที่สำคัญ "ไม่มีใครที่จะชอบเราทุกอย่าง" หรือ "ทุกคนอาจไม่ได้ชอบเราทั้งหมด"
สุดท้าย "ความหลง" คือ หลงตัวเอง หลงทรัพย์สินเงินทอง หลงอำนาจ ก็มีมากเหมือนกันที่คิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองเฮง อย่าลืมว่าไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า
พลังของลมหายใจคือชีวิตที่มีความหวัง แต่อย่าให้ความหวังโดน "ขยะในใจ" ครอบงำจิตใจ แล้วชีวิตจะมีความสุข สนุกกับการดำเนินชีวิต แล้วเป้าหมายแห่งชัยชนะก็จะอยู่ไม่ไกลเกินฝัน