สะบัดร้อนสะบัดหนาว : by ณรงค์ ปานนอก

ถึง “ฤดูล้างบาง” ข้าราชการและผู้บริหารรัฐวิสาหกิจ ตามอิทธิฤทธิ์ของอำนาจเบ็ดเสร็จแล้ว

สิ่งเหล่านี้ได้พิสูจน์การโยกย้ายข้าราชการในระดับสูงเป็นอย่างดีว่า กระบวนการยุติธรรมไปเล่นงานนายกรัฐมนตรีผู้หญิงที่ไปย้ายนายถวิล เปลี่ยนสี นั้น บางทีก็ไม่ตอบโจทย์ที่แท้จริงมากไปกว่า “ความเหมาะสม” หรือ “พวกใครพวกมัน” ได้

การเมืองไม่ว่าชาติไหนๆ ถ้าใครหรือพรรคใดได้กุมอำนาจรัฐแล้ว ขอให้อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามเตรียม “ทำใจ” ได้ว่า การโยกย้ายแบบนายถวิล เปลี่ยนสี ถือเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ถ้าจะ “หาเรื่อง” กันแล้ว มันก็เป็นเรื่องเล็กที่สามารถใหญ่โตได้ทั้งนั้น

มันอยู่ที่ “เกมการเมือง” จะลากให้ไปอยู่ในสถานการณ์ธรรมดา หรือสถานการณ์ล้มรัฐบาลอย่างที่ทุกคนก็พอรู้ชัดวันนี้แล้วว่า กระบวนการยุติธรรมสามารถใช้เหตุผลชุดไหนเอามาตัดสิน

และเมื่อถึงนาทีนี้ ที่ คสช.สั่งโยกย้ายสับเปลี่ยนตำแหน่งในวงราชการกันแบบ “ล้างบาง” หนักยิ่งกว่าย้ายนายถวิล ไม่รู้ว่าสะเทือนเลื่อนลั่นมากกว่ากี่ร้อยเท่า

กูรูทางกฎหมายหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ตบหัวกระบวนการยุติธรรม” แบบไม่ไว้หน้า

ก็พิสูจน์กันเอาเองละครับว่า แบบไหนมันเหมาะสมสำหรับบ้านเมืองเรามากที่สุด

หรือนี่คือวิธีการหนึ่งของแผน “ปฏิรูปก่อนเลือกตั้ง” ที่มันสั่นไหวเขย่าจนพังพาบไปถึงระบบและบุคลากรในวงราชการด้วย

แต่ก็อย่างว่า “ปฏิรูปก่อนเลือกตั้ง” มันไม่มีใครนิยามให้ชัดเจนว่า กินความไปถึงองคาพยพส่วนใดบ้าง ดังนั้น การเลื่อนลดปลดย้ายข้าราชการทุกระดับชั้นจึงดูเหมือน “ต้องล้าง” ไปด้วย

กระนั้นก็อดมีข้อสังเกตอยู่ดีว่า “พวกใคร” มากกว่า ความสามารถและซื่อสัตย์ของบุคลากรแต่ละคน

เพราะมันก็พอมองเห็นกันว่า คนที่ไปครองตำแหน่งใหม่นั้น “พวกใคร?”

ซื่อสัตย์จริง เก่งจริง หรือเป็นคนดี ดีจริงๆ หรือว่า “เป็นนักวิ่ง” ได้ทุกฤดูกาล

จังหวะนี้เราพอสังเกตได้ว่า คสช.มีความตั้งใจในการแก้ปัญหาความขัดแย้งอย่างสูงทางการเมืองผ่านไปได้เปลาะหนึ่ง โดย คสช.สามารถแก้ปัญหาสังคมอีกบางกรณีได้อย่างรวบรัดฉับไว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแรงงานต่างด้าวเถื่อนนับล้านคน การจัดระเบียบรถตู้ วินรถมอเตอร์ไซค์ อาวุธสงครามที่จับได้มากมายอย่างผิดสังเกต บ่อนการพนัน หรือพนันโต๊ะบอลอย่างเอาจริงเอาจัง รวมไปถึงไล่จับนายทุนครองที่ดินหลวงอย่างผิดกฎหมายหลายราย ถือเป็นการ “ได้ใจประชาชน” ไม่น้อย

เพราะกำลังทหารถูกแบ่งเอามาปราบปรามและป้องกันโรคร้ายที่กำลังระบาดอย่างที่อำนาจราชการและการเมืองปกติไม่อาจทำได้ ก็ขอให้ทำอย่างจริงจังและขยายวงไปแก้ปัญหาอื่นๆ ให้มากขึ้น

แต่ก็ต้อง “ระวังหลัง” ให้ดีด้วยว่า นายทุน นักการเมือง ข้าราชการและพ่อค้า เจ้าเล่ห์บางคน กำลังอาศัยอำนาจพิเศษนี้ไป “หากินกับสีเขียว” อยู่เบื้องหลังด้วย

เอาน่า...ยังไงเราก็มี “พรายกระซิบ” มาให้ได้ยินเข้ารูหูมากขึ้นก็แล้วกัน!