น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เห็นรัฐบาลเอาจริงเอาจังเรื่องของการทุจริตและน่าจะเป็นครั้งแรกอีกเหมือนกัน ที่ประชาชนอย่างเราๆ ท่านๆ ตั้งความหวังอย่างจริงๆ จังๆ

ที่ผ่านมา ไม่รู้กี่ปี กี่ชาติ กี่รัฐบาล ไม่อยากย้อนไปไกลให้เวียนหัว สรุปว่าพอรัฐบาลอ้าปากพูดเรื่องปราบทุจริต ปราบคอร์รัปชั่น ผู้คนก็เบือนหน้าหนี หรือฟังไปงั้นๆ ไม่คิดจะจริงจังอะไร

ก่อนพูด หลังพูด ก็คงไม่มีอะไรต่างกัน!!

แม้แต่การรัฐประหารเมื่อปี 2549 ที่โค่นรัฐบาลก็เรื่องคอร์รัปชั่น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่องอะไร แถมตัวรัฐบาลเองก็มีข่าวเสียๆ หายๆ แทบเอาตัวไม่รอดไปเหมือนกัน

จากนั้นก็เข้าสู่วงจรอุบาทว์เดิมๆ ไม่ว่ารัฐบาลคนดี คนไม่ดี แทบแยกไม่ออก เพราะมีข่าวการทุจริต คอร์รัปชั่น ไม่มีว่างเว้น กินหัวคิว กินเปอร์เซ็นต์ ถามเอกชนทีไรก็ได้คำตอบตั้งแต่ 30-50%

จากเดิมที่ว่าค่าน้ำร้อน ค่าน้ำชา กลายเป็นค่าไวน์ ค่าวิสกี้ ค่าเฟิร์สคลาส โน่นเลย

มาถึงรัฐบาลชุดนี้ ขึงขัง จริงจัง และน่าเชื่อถือ อาจจะมาจาก พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี ที่มีภาพของความซื่อสัตย์สุจริตสูง ตลอดจนคณะรัฐมนตรีหลายท่านก็มีความน่าเชื่อถืออย่างมาก

แต่ยังไม่ทันจะเริ่มงาน ก็เจอกรณี “ไมค์ทองคำ” ซึ่งท้าทายความรู้สึกของผู้คนไม่น้อย แล้วต้องมองกันให้ลึกซึ้ง

ถ้าจะว่ากันจริงๆ แบ่งกันออกเป็น 2 ประเด็น ประเด็นแรกเรื่องราคาที่แพง แพงหรือไม่แพง ไม่ใช่ตัวเงิน แต่เป็นตัวประโยชน์ของสินค้า ที่จนป่านนี้ยังไม่ได้รับคำตอบอย่างชัดเจนนอกจากการบ่งบอกยี่ห้อที่หลายคนยอมรับว่า “แพง”

นำมาสู่ประเด็นที่สองคือการตอบแบบอ้ำอึ้ง เหมือนปิดบังอะไรอยู่ ยิ่งทำให้สงสัยมากขึ้น และนี่คือธรรมชาติอย่างหนึ่งของราชการไทย ที่มีอะไรมักปกปิดไว้ก่อน กลัวเสียชื่อหรือกลัวอะไร สุดท้ายโดนหนักกว่าเดิมทุกที แต่ก็ไม่มีใครเคยเข็ด

สุจริตแล้ว ต้องโปร่งใสด้วย ถ้าสุจริตโดยไม่โปร่งใส ก็อาจจะไม่ต่างอะไรกับการทุจริตเราดีๆ นี่เอง

อีกกรณีหนึ่งที่ต้องสังวรให้มากก็คือ “ค่านิยม” ที่คนไทยยังให้ความสำคัญกับที่ว่า โกงก็ดี ถ้าฉันได้ประโยชน์ด้วย แม้ช่วงหลังจะดูเพลาๆ ลงไป แต่เชื่อว่า ยังคงความเข้มข้นในค่านิยม ยังมีอยู่

กรณีที่ภาคราชการมักซื้อของแพงกว่าภาคเอกชน จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้วนั้น ก็เกี่ยวเนื่องกับค่านิยมนี่แหละ

แม้ผู้หลักผู้ใหญ่จะบอกว่า ต้องแยกกันระหว่างแพงกับโกง ถ้าแพงแต่ไม่โกงก็แล้วไป แต่ถ้าโกงต่อให้ราคาถูกแค่ไหนก็ต้องจัดการ

ก็ถูกต้องนะ! แต่ถ้าจะพูดกันตามประสาเอกชนแล้ว แพงกับโกงเป็นเรื่องเดียวกัน อยู่ดีๆ ไปซื้อของแพงหูฉี่ กว่าท้องตลาดมาได้อย่างไร ถ้าไม่มีผลประโยชน์

การปราบทุจริตด้วยการไล่ออก จับยัดคุก ก็คงเป็นการแก้ที่ปลายเหตุ พอเอ็งปราบ ฉันก็หลบ พอเอ็งปล่อยฉันก็โกงต่อ วนเวียนอยู่อย่างนี้ ไม่จบสิ้น

บทเรียนในอดีต เป็นกรณีศึกษาได้อย่างดี!

ฉะนั้น หากจะให้ได้ผลอย่างจริงจังและยั่งยืน ต้องช่วยกันล้างค่านิยมเก่าๆ ที่ฝังอยู่ในหัวคนไทยออกไปให้หมด แล้วปลูกฝังค่านิยมใหม่ๆ ที่ต้องเห็นการคอร์รัปชั่น การทุจริต การโกง เป็นวายร้ายประจำบ้านเมือง ต่อให้เราได้ประโยชน์แค่ไหน ก็ยอมรับไม่ได้ เหมือนๆ กับการรับของโจรทีเดียว

ไหนๆ ประชาชนคนไทยก็ตั้งความหวังไว้ค่อนข้างสูงกับรัฐบาลชุดนี้ อีกทั้งเห็นความจริงจังของนายกฯ และรัฐมนตรี ก็อยากให้ทุกอย่างสำเร็จลุล่วง

จะได้ไม่มีใครว่า “เสียของ” ซึ่งฟังแล้วมันเจ็บปวดสิ้นดี!!