พี่สาวในวงการข่าวท่านหนึ่งเล่าให้ฟังว่า...
ปกติเธอต้องเดินทางไปโน่นมานี่ ทั้งไทยและต่างประเทศ จนวันหนึ่งถึงคิวไป "ดูไบ" ลูกชายวัยสี่ขวบก็ถามว่า "แม่ไม่ไปเมืองนอกไม่ได้หรือ" เธอก็ต้องอธิบายไปว่ามันเป็นหน้าที่ แต่เจ้าตัว ซนก็ยังดื้อดึง "แม่อย่าไปเลยนะ ดูใบไม้ ที่บ้านเราไม่ได้หรือ"
อาจจะเป็นมุกตื้นๆ สำหรับผู้ใหญ่ แต่สำหรับเด็กๆ มันก็พาให้สงสัยได้ เพราะคำว่าดูไบ เป็นเมืองที่ไม่คุ้นชื่อนัก สำหรับพวกเขา
ที่เล่ามานี้ เพราะความเป็นชื่อ เลย ทำให้ใครหลายคนเข้าใจผิดมานักต่อนัก เหมือนกับเรื่องของสวนผึ้ง ในอดีตยังเคยจินตนาการถึงสวนผึ้งว่า มันจะต้องเป็นแหล่งการเลี้ยงผึ้งที่ยิ่งใหญ่อลังการเอามากๆ
เชื่อแน่ว่าปัจจุบันหลายคนก็ยังคิด อย่างนั้นอยู่ ถึงแม้ว่าสวนผึ้งจะขึ้นชื่อแหล่งท่องเที่ยวยอดฮิตไปแล้ว
เมื่อต้นเดือนมีนาคม กลุ่มเพื่อนเก่าจากทางใต้แจ้งว่าจะขึ้นมาเยี่ยมเยือนในโอกาสขึ้นบ้านใหม่ของเพื่อนในกรุงเทพฯ และคุยกันต่อถึงกิจกรรมท่องเที่ยวต่อจากนั้น
"รีสอร์ตริมน้ำ ไม่ไกลกรุงเทพฯ" คือเป้าหมายของพวกเรา และอินเตอร์เน็ตก็เป็นช่องทางการหาข้อมูลที่พัก เริ่มต้นด้วยการระบุพิกัดใกล้สุดคือ แก่งกระจาน แน่นอนว่าต้องมีลำธารเย็นๆให้เราได้ลงไปแช่เล่น
หาไปหามา ที่โน่นก็มี ที่นี่ก็ดัง แต่ห้องพักของแต่ละรีสอร์ตรับได้ 10-20-30 ท่าน บางรายระบุ 50-100 ท่าน ถึงขั้นกรุ๊ปสัมมนาใหญ่ๆ สรุปโดยย่อว่า เราไม่อาจหาที่ ที่เพื่อนพ้องราว 7 คนจะอยู่ริมน้ำกันแบบส่วนตัวได้ในช่วงหน้าร้อนนี้
จากแก่งกระจานจึงกระโจนไปมวกเหล็ก หาไปหามา ภาพริมลำธารยังเป็นเป้าหมายสุดท้าย "เต็ม" เกือบทุกที่
เมื่อมวกเหล็กทำเราอกหัก จึงย้ายเป้าพำนักไปนครนายก "ริมน้ำ" ยังเป็นเป้าที่ท้าทายแต่ท้ายสุด เราก็ต้องพ่ายเพราะช่วงนี้ปิดเทอม ที่ไหนๆ ก็เต็ม
เหมือนโครงการจะล้มเลิกคล้ายกับ ทุกครั้งที่เราวางแผนเที่ยวกันแบบลอยๆ เมืองกาญจน์อาจจะเป็นคำตอบที่ดี แต่คำว่า "สวนผึ้ง" ก็ลอยมาก่อน เพราะที่เคยผ่านสายตา สวนผึ้งก็มีรีสอร์ตริมน้ำอยู่ไม่น้อย แล้วเราก็บรรลุกับเป้าหมายเดินทางที่เตรียมไว้ข้างหน้า
อีกทั้งตลอด 2 ข้างทางของสวนผึ้ง ยังมีกิจกรรมตามรีสอร์ตหรือร้านอาหาร ให้แวะเที่ยวแวะชมกันได้ ดังนั้นแม้จะเข้าสู่หน้าร้อนแล้ว สวนผึ้งก็เป็นเป้าหมายที่ไม่ขี้เหร่เลย
ราวกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาเราก็เพิ่งไปเยือนสวนผึ้ง ตามคำเชิญของ บริษัท ซูกิชิ อินเตอร์กรุ๊ป จำกัด เจ้าของร้านอาหารชื่อดังอย่าง "ซูกิชิ" ครั้งนั้นเราได้ร่วมเดินทางพร้อมคณะสื่อมวลชน ได้ร่วมกิจกรรมบริจาคอุปกรณ์การเรียนและการกีฬาให้กับเด็กๆที่โรงเรียนสินแร่สยาม ก่อนที่จะเดินทางไปรับประทานอาหารเที่ยงที่ "นิวแลนด์" แดนหรรษา
ที่นี่จะมีกิจกรรมทั้งการหัดเลี้ยงแกะ ยิงธนู หน้าไม้ ขับเอทีวี หากมาเป็นคณะใหญ่ สามารถแบ่งกลุ่มเพื่อทำกิจกรรมร่วมกันได้
ครั้งนั้นเราเข้าพักที่ "เดอะแค้มป์ บูทีค รีสอร์ท" ที่พักอิงแนวเขา ในอาณาบริเวณกว้างขวาง มีทะเลสาบขนาดย่อมอยู่ด้านหน้า และลำธารน้อยๆด้านหลัง มีห้องพักขนาด ย่อมเพียงไม่กี่หลังตั้งอยู่ริมลำธารให้บริการด้วย และนี่คืออีกแห่งที่นึกถึง เมื่อได้รับโจทย์ รีสอร์ตริมน้ำ
จากดูไบ ไปแก่งกระจาน มวกเหล็ก นครนายก แล้วก็วกมาสวนผึ้ง ที่ที่ไม่ได้มี การเลี้ยงผึ้งกันเป็นล่ำเป็นสัน ต่างกับสมัยก่อนที่จะมีต้นชวนผึ้งหรือยวนผึ้ง เป็นที่อาศัยของผึ้งและชาวกระเหรี่ยงที่อาศัยอยู่ก็ล่าน้ำหวานแห่งป่ามาค้าขายกันจนเป็นที่รู้จัก
แต่หากวันนี้ ลูกชายของพี่สาวท่านเดิมมีโอกาสได้ไปสวนผึ้งก็คงตั้งคำถาม
ทำไมเขาไม่เรียกสวนแกะละครับแม่!